عینیت در تفسیر آثار هنری با تکیه بر آرای نوئل کرول

عینیت در تفسیر هنری، یعنی مجاز باشیم از تفسیرها درست و نادرست یک اثر هنری سخن بگوییم. برخی از نظریه پردازان، نام آن ها را ضد-قصدگرا بگذارید، رجوع به قصد مؤلف برای کشف معنای اثر را نادرست می دانند. در این میان، برخی، از جمله رولان بارت، اساساً منکر عینیت در تفسیر می شوند. برخی نیز، از جمله مونرو بیردزلی عینیت در تفسیر را می پذیرند اما آن را به سیاق متن نسبت می دهند. در مقابل، برخی قصدگرایان مقاصد مؤلف را مبنای تفسیر عینی می دانند؛ هرش، لوینسون، و کرول، در این دسته قرار می گیرند. در این مقاله استدلال می کنیم که موضع قصدگرایان با تاریخ هنر و کاربست نقد سازگارتر، در نتیجه، عقلانی تر از موضع ضد-قصدگرایان است. به علاوه، مناقشه ای در میان قصدگرایان بر سر این موضوع وجود دارد: آیا باید به قصدهای واقعی شخص مؤلف استناد کنیم یا به قصدهایی که مؤلفی فرضی در زمانۀ او می تواند داشته باشد؟ در این رابطه، نشان می دهیم که قصدگرایی واقعیِ نوئل کرول بهترین پاسخ را فراهم می سازد.